1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
95
Okunma
Ey düşen yaprak, duydum fısıltını,
Kuzey rüzgârında titreyen sesini.
Ben o çınarın köklerinde kaldım,
Sen düştün, ben bekledim seni.
Sen “üşüyorum” dedin, ben yanıyordum,
Bir sonbahar sabahı, saat dört sularında.
Göğe baktım, gövdemde sızınla,
Bir yıldız kaydı, adını anıyordum.
Hatırladın mı, kuşlar konarken dalımıza,
Sevdayla öpülmüştü gölgemiz.
Şimdi gölgen yok, sesin yok,
Ama toprağa değdiğin her yerde ben varım.
Sen öldüm sandın, oysa senle yaşıyorum,
Her yaprak düşüşünde seni duyuyorum.
Toprak seni aldıysa, bil ki ben verdim,
Köklerimle sarılıyorum soğuk bedenine.
Yoruldum diyorsun — ben de, kardeşim,
Ama ölüm bile bir kavuşmadır bize.
Sen toprağa, ben göğe karışırken,
Bir rüzgâr eser, adımızı taşır yine.
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz