Fıkra idi bize Karadeniz, değil mi?
O şen şakrak güldüğümüz sohbetlerde.
Denizleri de hep sevdik yanılmıyorsam,
Mavi, mutluluğun rengidir diye.

Doğru, mavide yaşadık mutluluğu,
Sarf edilen emeğin mükâfatı sayarak.
Uzun bir yılın pençesinden hızla kaçıp,
Bir yıl boyu tatil demedik mi hep?
O maviliklere yelken açarak

Öyle ya biz maviyi, hep mavi görmek istedik
Huzur onda, özgürlük onda belledik
Peki, yaşadık mı, mavinin hüznünü,
Yitirdik mi maviliklerde, umutlarımızı.
Yok, işte hemen verebileceğimiz bir cevap
Demek ki, bilmiyoruz mavinin asıl renklerini.

Hiç sorduk mu maviyi
Karadeniz’e ve Karadeniz’liye
Sorduk mu bu renk ne anlatır sizlere diye

Kim bilir, Karadenizli olmak lazım belki,
Denizle olmak lazım, en derininden
Onu koklamak sadece,
Onda yaşamak, kadın teninde izleri
Belki o zaman anlarız kim bilir,
Mavideki gizleri.

Öyle ya, biz yitirmedik ki mavilikleri,
Bir süngerin uğruna yok olan umutları.
Yaşamadık ki tezgâhta sunulan balığın kovalamacısını,
Bu kovalamaca esnasında, canların yok olmasını.
Ağ’da balık misali çırpınan,
Anaların feryadı,
Yavruların hüzün fırtınasını.

İşte biz o yüzen görmeyiz mavinin asıl rengini
Bu yüzden duymayız hırçınlığını Karadeniz’in
Oysa çok uzaklarda,
Hüzündür dalgaların tüm vuruşları.
Karadır rengi, kırmızıdır haykırışları.
Benim mavi gördüklerim ise,
Gözyaşıdır, o denizin uzun bakışları.

Cemil YILDIZ
05.11.2008