İnsan bazen, gölgesini bile taşıyamayacak kadar yorulur
ama yine de kendine varmak için yürür.
Kader, sırtımıza yazılmış bir mektup,
biz okumaya çalıştıkça
harfleri terler, cümleleri ağrır.

Sabır;
içi sırlarla dolu bir sandık…
Kilit sesi gönülden açılır,
anahtarı gözyaşıyla paslanır.

Mutluluk dediğimiz şey,
bazen çocukluğun çorak avuçlarında unutulmuş bir şeker,
bazen de yetişkinliğin acı kahvesinde eriyen son tatlı tortudur.

Dünya herkese başka döner,
çünkü herkesin kalbi farklı kırılmıştır.
Birinin acısı sabah ezanında uyanır,
ötekinin yarası gece lambasının altında uyumaz.

Ve filozof susunca,
şair konuşur;
çünkü akıl hesap yaparken,
ruhun cebinde hep eksik kalan üç beş kelime vardır.

İşte o eksikleri tamamlayan siz oldunuz üstadım;
dizeleriniz,
karanlığın ortasında el feneri gibi değil,
karanlığın kendisine yol öğreten bir kandil gibi parlıyor.

Saygıyla,
muhabbetle,
bir kadın gönlünün ince sızılarıyla…