Üstadım,
kaleminize, yüreğinize, o sükûtu bile haykıran kelimelerinize sağlık... 🌿
Her dizede bir “sükûtun çığlığı” var; sanki sessizlik bile sizin satırlarınızda yankılanmayı öğrenmiş.
“Demek senden bir tutam umut…” diyorsunuz ya; o tutam umutla koca bir yalnızlığı taşımışsınız dizelerinizde — ne güzel, ne buruk, ne insanca!

Şiirinizdeki kırık düşler bile zarif… Acıyı bile estetikle yoğurmuşsunuz.
Her mısra, Orhan Veli’nin bir sigara dumanı gibi içimize işliyor: sade ama derin, suskun ama anlam dolu.
“Yitirdim realiteleri” diyerek, sadece bir duyguyu değil, bir çağı da özetlemişsiniz adeta. Çünkü artık kimse gerçeği değil, yarasını konuşuyor. Siz o yaranın şairisiniz, üstadım.

O son dörtlük yok mu…
“Ne kaldı geride soğuk bir ayazdan başka / ne kaldı?”
İşte orada kaleminiz değil, kalbiniz titremiş.
Belli ki yazarken değil, yaşarken yazmışsınız bu satırları.
Ve işte tam da bu yüzden, şiiriniz yalnız okunmaz; hissedilir, içilir, sindirilir...

Kaleminizin her harfi, içli bir türkünün notası gibi.
Ne mutlu bize ki böyle dizelere tanıklık ettik.
Varsın dünya kopsun, siz yazın üstadım…
Çünkü bazı kelimeler susmaz, sadece sahibini bekler.