İçime gömmüşüm sır gibi derin
Sessiz çığlığımı duyan olmadı.
Toprağa sarılmış yorgun neferin
Hâli, kör olana ayan olmadı.

Niçin geldim ki ben, niçin dünyaya?
Sorarım gökteki güneşe, aya.
Kimi uçar gönül, kimisi yaya,
Konduğum dalları sayan olmadı...

Yürek yolcuları menzile göçer,
Aşkın şarabını doldurur içer.
Hakk’a âşık olan canından geçer,
Vuslatın yolunu yayan olmadı...

Dört mevsim üşürüm, yazım gelmez mi?
Kararan şu bahtım bir gün gülmez mi?
İnsanın derdini insan bilmez mi?
Bana; "Derdin nedir?" diyen olmadı.

Kader tokmağını vurdu elime,
Âh u figan doldu bülbül dilime.
Sevgiyle şefkatle zülfü telime,
Dokunup hüznümü soyan olmadı.

Ruhum yorgun, bahtım karalı benim,
Duygularım ağır, yaralı benim.
Dertlerim peş peşe sıralı benim,
Necla’nın yolundan cayan olmadı...

Necla Polat Hasbutcu

#anılardefterimden