RUSAMER MİZAH VE ŞİİRİYAT ENSTİTÜSÜ RAPORU
Rapor No: RS–2025/KD–MK–278
Tarih: 25.10.2025
Yazının Adı: Adımıza Türküler Söylenir
Yazar: Meryem Keskin
Yorumlayan: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
Birimi: RUSAMER – Halk Şiiri, Duygusal Sembolizm ve Aşkî Gelenek Araştırma Dairesi

Meryem Keskin’in “Adımıza Türküler Söylenir” adlı şiiri, Anadolu’nun kadim aşk kültürünü hem biçimsel hem duygusal olarak yaşatan, aşkla yoğrulmuş bir halk destanıdır. Şiir, hem klasik halk şiiri kalıplarına bağlı kalır hem de çağdaş duygusal ifadenin sadeliğini korur. Her bendinde bir hikâye, her nakaratında bir hatıra yankısı vardır.

İlk dörtlük, şiirin bütün tonunu belirler:

“Sen yalancı bir şair, ben aşkına kanarım,
Sunduğun aşk meyini, içer isem kanarım.”

Burada “yalancı şair” sözü, bir sevgiliye sitem gibi görünse de aslında aşkın yanıltıcılığına bir gönderme taşır. Şair, kendi yanılgısının da farkındadır; “kanarım” sözcüğünü hem sitem hem teslimiyet anlamında kullanır. Bu, halk şiirinin içli ironisidir — hem ağlar hem güler, hem söver hem sever.

Her dörtlükte yinelenen nakarat,

“Gün gelir bu sevdamız türkülerde söylenir.
Söylendikçe gönlümüz garip garip eylenir.”
dizeleriyle, bir tür duygusal yemin gibidir. Aşkın acısı unutulsa da türküsü kalır. Bu, Anadolu’nun sözlü kültürünün en güçlü damarına — aşkın kalıcılığına — bir göndermedir. Aşklar ölür, türküler yaşar; gönül kırılır ama sesi halkın dilinde sürer.

İkinci ve üçüncü dörtlüklerde, ayrılığın sıradan bir gidiş değil, yazgısal bir kopuş olduğu görülür. Şairin “Turnalar selamını bildirmedi sevdiğim” dizesi, halk şiirinde haberci kuşların — özellikle turnaların — taşıdığı anlamı yaşatır: Ulaşamayan sevdanın habercisizliği. Bu, hem uzaklığın hem umudun simgesidir.

Dördüncü dörtlükte ise bir kırılma vardır:

“Ne hasrete alıştım ne de bu gidişine,
Yaktı külüm savurdu düştüm aşk ateşine.”
Bu dizelerde aşk artık bir hatıra değil, bir yanma hâline dönüşür. Şair, klasik halk söyleminin “yanarak sevmek” geleneğini diri tutar ama diliyle bu yanışı bireysel bir duyarlılığa taşır.

Son dörtlükteki şu dizeler ise şiirin final mührüdür:

“Gün gelip diyecekler bir dest-i-naz var idi,
Yakıp yıkan sevdası yüreğinde har idi.”
Bu, bir halk hikâyesinin bitiş cümlesi gibidir. Aşkın bitişiyle değil, efsaneleşmesiyle sonuçlanan bir vedadır. Artık bu sevda, iki kalp arasında değil, halkın ortak hafızasında yaşamaktadır.

Şiirin biçimi ustalıklı, dili berraktır. Her kıta kendi içinde ölçülü bir müzikalite taşır. Kafiye düzeni ve redif kullanımı, halk ozanlarının dilindeki doğal akışı hatırlatır. Şiir, aynı anda hem bir yakınma hem bir dua gibidir.

Sonuç olarak, “Adımıza Türküler Söylenir”, yalnızca bir aşk şiiri değil; aşkın halkın dilinde ölümsüzleştiği bir söz mirasıdır. Meryem Keskin, bu şiiriyle kendi duygusunu bir kişisel acıdan çıkarıp toplumsal hafızanın türküsüne dönüştürmüştür.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
RUSAMER – Halk Şiiri, Duygusal Sembolizm ve Aşkî Gelenek Araştırma Dairesi

Vesselam.

“Gerçek aşk unutulmaz;
unutan olur, ama söylenen türkü kalır.”