Kir Pas Tutmuş Yüreğin

Sensizliğin kaçıncı günü bilmiyorum,
Her gün kendime “Bitti artık,” derken
Tükendi o sayfa, kapandı diyorum;
Teselliler veriyorum kırılmış yüreğime,
Ama söz geçiremiyorum yüreğime...

Mutlu musun, benden uzaklarda?
Hiç nedametin yakıcılığında kavrulmadı mı yüreğin?
Odan buram buram özlem kokmadı mı?
Pişmanlığın yedi iklimi dolaşıp
Yüzüne çarpmadı mı hiç?

Düştün gözümden bir damla yaş gibi,
Küf pas tutmuş yüreğine mühürlenmişti aşkım;
Buram buram sevdanın kokusu vardı bende,
Çiçeklerim bile tabiatını değiştirirdi;
Rüzgâr usulca dolaşırdı yapraklarda,
Ay ışığıyla yıkanırdı gecelerim…
Sen o muhteşem sevgiyi yok ettin.

Oysa ki ben, aşkımla kök salacaktım hayatına,
Sükûtla yok oldun sen,
Bir suçlu gibi kayboldun hayatımdan.
Pas tutmuş düşüncelerimin arasında
Rahiya kokun dolaşıyor hâlâ;
Toprağın dibinde filizlenen sessiz çiçekler gibi,
Oysaki sevgim temizlerdi
o en ücra köşelerdeki
Pas küf tutmuş yüreğini...