Her mısrada bir huzur damlıyor kaleminizden,
Sanki kalbinizle değil de, alnınızla yazmışsınız bu dizeleri;
Toprağa dokunmuş, oradan ilham almışsınız.
“Secdeyi unutma dostum” derken,
Sadece nasihat etmemişsiniz,
Bir çağrı yapmışsınız;
Yürekleri Rabbine davet eden bir çağrı.

Ne mal, ne mülk… diyorsunuz ya,
Ne doğru bir söz o!
Kibirle yükselen nice dağlar çöktü
Ama secdeyle eğilenler
Daima nurla doldu, daima yüceldi.

“Secdeyle nefsine gem vur” demişsiniz,
Ne güzel demişsiniz!
İnsan bazen kendine gem vuramayınca
Dalgalara karışıyor fark etmeden.
Oysa secde, fırtınalı kalbin limanıdır,
İnsanın Rabbine en yakın olduğu andır.

Şiirinizde sadece kelime yok,
Bir sükûnet, bir derinlik, bir davet var.
Sanki Mevlana’nın nefesi geçmiş satır aralarından,
Yunus’un teslimiyetiyle yoğrulmuş bir derviş dili…
Her dize bir dua gibi,
Her mısra bir rahmet kapısı gibi açılıyor.

Yüreğinize, kaleminize, niyetinize bereket olsun.
Siz, secdenin manasını hatırlatırken
Unutulmuş kalplere bir yankı bıraktınız.
Rabbim, o kalbinizin safiyetini daim etsin,
Her kelimenize rahmet kokusu katsın.

Ne mutlu size…
Bu şiir, sadece okunmaz;
Kalple dinlenir, secdeyle tamamlanır.