0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
82
Okunma
Ufak bir çocuk,
Ne anası ne babası,
Vakit gecenin bir yarısı,
Kestirilmiş bir göze bakar.
Boğacak birini arar,
Karanlığın içinde,
“Hınkır... Munkur...”
Ah be çocuğum...
Bir zamanlar insandım,
Belki öyle sanıyordum.
Her adımda bir çığlık,
Geriye kalan ufak, tefek bir yankı.
Karnımda taşırım,
Çocuğum diye.
Hangimiz gecenin azabı,
Hangimiz lanetli bilemem.
5.0
100% (1)
