Geceden sıyrılan ay
Cebimdeki yıldızları
Güneşin avuclarına dökerdi
Ve günün İlk ışıklarıyla beraber
Hafiften esen rüzgar
Seni bana getirirdi

Sabırla beklerdim yolunu
Köşe başında ellerim ceblerim de çocuklar gibi
Bir sağa
Bir sola bakıp


Sanırdım ki yeryüzünde
Yalnız sen ve ben varız
Bazen tek
Bazen de sürü halinde kuşlar
Uçardı başımızdan

Şehir bizden sorulurdu
Her köşesi anılarla dolu
Acısıyla tatlısıyla ..

Birşey oldu
Yolunda gitmeyen
Ben hep birşeyler anlatırdım
Sen hep başka şeylerin peşinde
Varla yok arası bir şeydin
Başka başka dallara tüner din
Sabrıma mezar kazıp


Dinliyormuş gibi yaptığın
Ama beni hiç dinlemediğin
Her konuşma
Kulakları sağır eden
Sessizliğe büründü

İsrafil’in sur düdüğü de
Sessizliğe ses olamadı
Kıyametin oldu
Senden gidişim
Yeniden et ve kemiğe bürünsen ne fayda
Yalvarıp, yakarsan

Şimdilerde bizli tüm anıları
Güneşe serip kurutuyorum
Sonra güzelce katlayıp koklayıp
İçine gül kokuları serpip
Yerine koyuyorum
Ahde vefa diye

Senden geriye kalan
Biraz hüzün
Biraz da vefasızlık ..


Ne senin geleceğin
Ne de benim bekleyecek zamanın var
Ne sen eski sensin
Ne ben eski ben.