Ne ihanetin tırnağı söker yüreğimden,
Ne de yalanın rüzgârı savurur adımı.
Nice dost gördüm menfaatin ucunda,
Nice yüz tanıdım maskelerin ardında.
Ama yıkılmadım…
Yıkılmam ben.

Kırdılar sazımın teline vura vura,
Susturdular türkülerimi yasa yasa,
Ben yine de bir umut yaktım avuçlarımda,
Sözüm acıydı belki ama haklıydı.
Haklı olanın sesi kolay kolay ölmez,
Bilirim.

Sattılar vicdanlarını üç kuruşa,
Benim ekmeğimde alın teri, duam var.
Onların sarayında sessizlik yankılanır,
Benim gecekondumda çocuk gülüşü.
Kimin zengin, kimin yoksul olduğunu
Bir gün zaman anlatır nasılsa.

İnsanın özü belli olur fırtınada,
Kimin dost, kimin hain olduğu
Rüzgârın yönüyle değişir bu dünyada.
Ama ben değişmedim,
Ne güneş doğarken, ne gece çökerken.
Aynı kaldım ben.

Yoruldum belki,
Ama diz çökmedim.
Ağladım belki,
Ama lanet etmedim.
Yine de inandım insana,
Bir gün elbet
Doğrunun, dürüstün kazanacağına.

Benim silahım kelimelerdi,
Sözüm taştan güçlüydü.
Yürekle dövdüm demiri,
Düşlerimle ördüm umudu.
Ve yazdım alnıma:

“Beni tuş edemez hiç kimse,
Çünkü ben haklının yanındayım.”

Benim adım Güner,
Ben sazla, sözle direndim.
Karanlık çöktü bazen,
Ama ben hep ışığı seçtim.
Bu yürek yanarsa da,
Yine sevdayla,
Yine insanlıkla yanar.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 16.10.2025