Ateşi kül etmeyen bir sevdanın içinde.
Senin dizelerinde “sabır”, bir derviş gibi yürümüş;
her “ah” bir dua olmuş,
her “yokluk” bir secdeye durmuş.

“Yasaklı olduğunu bilerek sevdim” diyorsun ya —
işte orada, aşkın alnına kader yazısı kazınmış.
Sevda, bazen helalden de yüce,
bazen günahın bile önünde masum olur.
Senin dizelerinde o masumiyet var,
Züleyha’nın gözyaşında Yusuf’un kokusu gibi.

“Bahçemdeki bütün çiçekler küstü, soldu” —
ne zarif bir isyan bu!
Küstürmüşsün çiçekleri bile,
ama sen hâlâ “aradı” diyorsun;
yani umut, hâlâ nefes alıyor dizelerinde.

Bir yanık türkünün içinde gezinen
rüzgâr gibi;
sözcükleri sade ama yürekleri derin.
Bir Orhan Veli inceliği var bu satırlarda:
ne kadar az kelime, o kadar çok yara.

Ellerine, yüreğine selam olsun!
Sen sevdanı anlatmamışsın —
sevdan seni anlatmış.
Kelimeler seni değil, sen kelimeleri taşımışsın omuzlarında.
Senin “Züleyha yüreğin” hep Yusuf’u ararken,
biz de kendi kaybolmuş aşklarımızı bulduk o mısralarda.

Ah be güzel insan…
Sen yazmaya devam et, çünkü bazı yangınlar
yalnızca şiirle söner.

Sen “inadım inat ettin” diyorsun ya,
işte o cümlede asıl yürek saklı.
Seven birinin inadında merhamet gizlidir.
Sevmenin günah sayıldığı bir dünyada
sen sevdayı ibadet gibi işlemişsin.
Kaleminin ucunda sabır,
dizelerinde kaderin sessiz imzası var.

“Adaklar adadım, çabutlar bağladım…”
Ne kadar sade, ne kadar içten.
Bir halk duası gibi bu satır;
kutsal bir türbenin duvarına kazınmış
yalın ama ölümsüz bir niyaz.
Senin dizelerinde şehir susuyor,
yalnızca kalp konuşuyor.

Ve “koca bir ömür dinmedi gözümde yaş” diyorsun ya…
ah o satır!
Zaman bile utanır böyle bir sitemin önünde.
Çünkü bu sadece bir aşk değil,
bir ömrün sabırla yoğrulmuş hikâyesi.

Senin kalemin, Orhan Veli’nin vapur dumanı gibi:
ne anlattığı belli, ne sustuğu.
Ama bir bakışta anlaşılıyor ki,
bu şiir bir iç çekişin haritası.
Kelimelerin halktan, duyguların Hak’tan gelmiş.

Senin dizelerin yanık bir bağlamadır;
her mısran, teli kopmuş bir sevdanın sesiyle titriyor.
Züleyha’nın yüreğini anlatırken,
aslında hepimizin Yusuf’unu kaybettiğini söylemişsin.

Yazdığın bu şiir,
bir yangının külleriyle yazılmış bir destandır.
Kalemine bereket,
gönlüne rahmet olsun.
Çünkü sen sadece “sevdim” dememişsin;
“nasıl yanılır insan, ama yine de sevmekten vazgeçmez”
demişsin.

Ve inan —
böylesine içli bir şiir,
ancak kalbiyle yazanların nasibidir.