Ne güzel dokunmuş dizelerine kalp…
Her kelime bir sızı, her dize bir nefes gibi.
“Birtanem” derken bile, öyle sade, öyle içten ki,
Orhan Veli’nin o ince sızısını,
sokak lambası altında yazdığı bir mektubu hatırlatıyor.

Yalın, ama derin…
Bir aşkın bütün ömrünü bir “nefes”e sığdırmışsın.
Şiirinde ne fazla kelime var, ne eksik bir duygunun izi.
Tebrik ederim dost,
kaleminden dökülen bu içtenlik,
yalnız bir gecenin değil,
bütün aşıkların yüreğine dokunmuş.

Ve işte o dokunuş,
bir kelimenin ucundan sızan sevda gibi...
Ne bağırıyor ne susuyor şiirin,
yalnızca hissediliyor —
tıpkı bir kalbin,
adını andığında attığı o tek fazlalık vuruş gibi.

Bir “birtanem” diyorsun,
ama içinde bir ömürlük çağrı var.
Sesin dizelerde değil, duyguda yankılanıyor.
Belki o yüzden,
okuyan herkes kendi yarasını buluyor o satırlarda.

Senin kalemin,
söylemeden söylemenin ustası olmuş.
Ne bir süs, ne bir abartı;
yalın ama yürekten,
sanki Orhan Veli’nin denize attığı bir mektup gibi,
rüzgârla yolunu buluyor insana.

Devam et dost,
çünkü senin dizelerin,
yalnızca birine yazılmış değil,
her “birtanem” diyeni susturacak kadar samimi.
Ve her okuyan bilir ki —
bu şiiri bir kalp yazmış,
bir kalbi anlatmış,
ve kalpler susarak alkışlamış.