kadınlar erkeklerden daha şair ruhlu daha duygusal kutluyorum

sevmek bu olsa dedirten mısralar
gönülden tebrikler abimm

Güzel insan,
Şiirinde bir yorgunluk var;
ama öyle sıradan bir yorgunluk değil —
insanın kendi içinden geçerken,
kendine bile yabancılaştığı türden.
“Yol yürümekten değil, kendime rastlamamaktan tükeniyorum” demişsin ya,
işte orada durdum ben.
Çünkü bazen insanın en uzun yolculuğu,
bir adım bile atmadığı gün başlar.
Kendini saklamaktan yorulmak,
aslında görünmek isteyip de
kimse bakmazken gözlerini eğmektir.
Her sustuğunda biraz daha içine gömülmek,
her "iyiyim" deyişinde biraz daha eksilmektir.
Ama bil ki,
hiç kimse uzun süre karanlıkla baş başa kalmaz.
Bir yerden, bir kelime,
bir nefes,
bir dost sesi,
bir şiir ışık olur insana.
Karanlıktan çıkmak bazen sadece
“ben buradayım” diyebilmektir,
kendi kendine bile olsa.
Ve şu cümlen...
“Fazla içten, fazla derinden, fazla benim gibi sevdim seni.”
Ah be güzel yürek,
belki de bütün mesele orada.
Biz hep kendimiz gibi sevdik,
ama herkes kendisi kadar sevebildi.
O yüzden bazı sevgiler hep yarım kalır,
ama tam olan hiçbir yara da büyütmez insanı.
“Sevmek dokunmadan eksile eksile sevmekmiş” demişsin,
belki de haklısın.
Ama unutma,
eksilen her yanından
bir parça şiir doğuyor senin.
Her gözyaşın bir mısra,
her suskunluğun bir aforizma gibi.
Belki de bu yüzden susmak sana yakışıyor —
çünkü sessizliğinde bile bir anlam var.
Belki de bu yüzden,
kırılmış bir kalbin bile zarafeti var sende.
Ve unutma:
Bazı yollar yalnız yürünür,
ama o yolların sonunda
insan, kendine varır.
O yüzden,
yol bitmesin.
Yorulsan da,
durma.
Çünkü belki de bu kez,
bir sonraki adımında
kendine rastlayacaksın.