Bir çakıl taşı gibi atıldım zamana,
Kime çarptıysam izimi bıraktım.
Rüzgârlara anlattım yorgunluğumu,
Ben o adamdım işte… unutulan, unutmayan…

Bir bankta sabahları karşıladım,
Sırtımda gecelerin paslı ağırlığı.
Ne sevdaya tam vardım, ne yalnızlığa,
Her vedada biraz daha eksildim.

Düşlerim vardı, köşe bucak saklanan,
Çocuklukta unutulmuş oyuncaklar gibi.
Bir şarkının nakaratında ağlayan bendim,
Gözyaşımı kahkahaya karıştıran…

Sokak lambalarının altında kayboldum,
Kendime en çok geceleri rastladım.
Bir sigara, bir şiir, bir de suskunlukla,
Hayata karşı susup direnen bendim.

Ne kahramandım, ne masum bir kurban,
Yalnızca içimi kazıya kazıya yürüyen.
Bir aşkın orta yerinde yarım kalan,
Bir devrimin sabahında uyanamayan…

Ben o adamdım işte,
Dostuna gül, düşmanına diken olan.
Kalabalıkta bile yalnız kalan…
Ama hep yüreğiyle konuşan,
Ve her şiirinde biraz daha kanayan…
03.10.2025-Fethi Akın