Biz büyüdük…
Ve kirlendi dünya.

Sanki
hiç büyümeyecek gibiydik…
Sanki sevdiklerimiz
hep yanımızda kalacak gibiydi.

Keşke çocuk kalsaydık da…
Kırılıp incinmeseydik…
Zaman nasıl da hızlı akıp geçiverdi…

O renkli, gürültülü sokaklar…
Ahşap kapılar birbirine yakındı…
Komşuluklar bir nefes kadar sıcaktı.

Asmali konağın bahçesi gibiydi
yasemin kokulu duvarlarda sarkarken cicekler
Çaylar demlenir samaverde .. kahkahalar gökyüzüne karışırdı…

Bir ses, bin çağrı,
her yer çocuk kahkahası…
Her şey iç içeydi,

her şey cıvıl civil canlıydı…
Sanki biz hâlâ buradayız diyorlardi…

Hayal meyal
yüzler fısıldaşıyor birbirleriyle:
“Biz hâlâ ölmedik… buradayız” der gibi…


Paytoncuların Adile Naşit’e benzeyen Zübeyde Teyzesi vardı…

Çok iyi çok yaşlıydı
ama o hiç eli boş durmazdı…
Sabahın ilk ışıklarında,
eline süpürgeyi alır
Sokağı baştan başa güzelce süpürürdü…

Sonra minik elleriyle örgüsünü alır iki ters iki düz bir belik örerdi…
Torunlarina evlatlarina kazaklar orerdi .arada bir tesbih çeker
Allah’ı zikrederdi.
Birde yanında, beyaz kedisi Tombak vardı .
Ya onunla konuşur
Yada
Ciceklerine türküler söylerdi …

Ne güzeldi o günler…
Şimdi o seslerin yerinde sessizlik kaldi…
O kahkahaların yerinde
kırık anılar Ve bir zamanın
yankısi kaldi…

Ama her hayat
bir ömür goturuyor senden
Benden hepimizden bir şeyler eksikiyordu.

Sanki hayal meyal
Bizden göçüp gidenlerin
yüzleri hâlâ burada yasamakraydi …

Hey!“Biz daha ölmedik
hâlâ buradayız derler gibi”
Ama hepsi birer gölge oldu…

Birer hatıra…
birer ani
Onlar şimdi
Hepsi de bir mefta …

Ve ben
hâlâ büyümüş bir çocuk gibi
O yasemin kokulu avluda,
Kayıp kahkahalarım arasında,

Elinden oyuncakları alınmış
Bir çocuk gibi .

o günleri dusundukce
Gözlerime ozlemin yaşları doluyor
Hep ağlıyorum…
Ve o gunleri çok özlüyorum…


Sair ceylan c yilmaz