Beni Susarak Değil, Konuşarak Öldürdün

Bir zamanlar,
Beş dakika görmeden duramazdın,
“Bensiz olamam” derdin, gözlerime baka baka.
Şimdi bak,
O sevgi dolu sesin bile diken olmuş dilinde.
Her kelimen, bir yara açıyor içimde.

Susmadın ki…
Keşke sussaydın.
Sözlerin taş kesildi, kalbime çarptı bir bir.
Hakaret ettin, incittin, kırdın —
Oysa ben sadece sevilmek istemiştim.

Sanki hiç elimi tutmadın,
Sanki hiç “sen” demedin bana.
Ne varsa aramızda,
Senin acı lafların gömdü bir bir toprağa.

Acı olan gitmen değil,
Beni parça parça yıkarken hâlâ kendini haklı sanmandı.
Bir yabancıya döndün,
Ama en kötüsü — o yabancının sesinde hâlâ sen vardın.

Şimdi susuyorum ben,
Çünkü sen konuştukça öldüm.
Ve anladım ki…
Bazen bir insanı değil,
Onun kalbinde bıraktığın yankıyı susturmak daha zor.
Çünkü ben hâlâ o yankıyla yaşıyorum,
Ve her nefesimde — senin acı sözlerin yankılanıyor,
Sevdiğin değil… kırdığın hâlimle hatırlıyorum seni.