Bu şiir, insanın içsel yorgunluğunu ve sessiz tükenişini anlatıyor.
Bir kalbin kırık harflerle susuşu, bir ruhun sabırla sınandığı o uzun geceler…
Dışarıdan güçlü görünen ama içinde fırtınalar kopan bir yüreğin, Allah’a sessiz bir teslimiyeti.
“Tükendim” bir vazgeçiş değil; aksine, yanarken bile inancını koruyan bir kalbin hikâyesi.

---

🍂Tükendim🍂

İçimde yankılanan tükenmişlik senfonisiyle başlıyorum geceye.
Kalbim — kırık, dökük,
Harfleri düşmüş bir cümle gibi susuyorum.
“Nun” kadar sessizim,
Sadece sessiz.

Yüreğim aciz,
Sûretim mağrur,
İçimde derin bir yenilgi var.
Ne kadar direnirsem,
O kadar eksiliyorum.

Kimsesizliğin ortasında bir feryadım ben;
Yarım kalan her düş benim,
Kırılan her umut benim.
Mutluluk mu diyorsun?
Benim için o, tükenenlerin en sessiz zaferidir.

Boğazıma düğümlenen her kelimede
Bir acı gizli.
Ben var ya ben…
Dertlerin hamalı,
Acıların sessiz kölesiyim.

Ve şimdi,
Küllerimle secdeye varıyorum.
Sabrı tartıyorum gecenin terazisinde.
Kalbim bana ait değil artık;
Sadece Allah biliyor:
Ben sessizce tükeniyorum.

Ama bil ki…
Her tükenişte bir doğuş gizli,
Küllerimden bile dua yükselir.
Yıkılsam da susmam ben;
Çünkü sussam bile, suskunluğum bir direnişin duasıdır.


---

Tükenişin bile içinde, sessiz bir direniş gizlidir. 🌙


---🍂