ahh hocam şiirinizin başı ayrı bir dokundu gönlümün en hassas yerine, sonu ayrı...Gerçek´e çevirince yüzünü Hakka yönelince, tüm dualarının yönünü O´na çevirince kendiliğinden sönüyor gönlünde dünya... Allah´tan gayrı hiç bir söz, hiç bir hareket tad vermiyor... anlık gülümseyişlerinin sonunda bir durgunluk sarıyor bedenini çünkü her an senle olan Yaradan kendisini unutturmuyor sana anında hatırlatıyor, ya çevrendeki bir olay, bir insan vesilesiyle ya da kendi uzuvlarından biriyle... "dur,dur hele Beni düşünmeden geçirdiğin anları en aza indirmelisin" dercesine sıfatlar olaylar tecelliler gözümüzün önünde... hal böyle iken unutmak nasıl mümkün.... ve her an O´nla dolu olan bir kalp, hep O´nla olmak isteyen bir kalp nasıl açar dünyaya göğsünü.... sıkar, boğar onu dünyalıklar... hayatına, gönlüne rehber olanlardık tek ferahlatan... zaten bir kalpte ikisi aynı anda barınamaz ki, barınamıyor ki... ya Hakk yol üzre olacaksın, ya da Hakk yol üzre olmayacaksın... basit olan şeyleri zorlaştırmaya, hayatı zorlaştırmaya ne kadar da merak insanoğlu...kendisini kendi eliyle sıkıntıya sokmaya ne de merak... gerçi onda da Allah´ın bir hikmeti gizlidir mutlak...

ve son kıta.... neyle eğleyeyimki ben beni... evet neyle... gülmeyle mi, konuşmayla mı, neyle... seccadenin başında olduğunda bi an sanki hep oradaymışsın gibi geliyor sana ve bu seni hiç mi hiç sıkmıyor, aksine
heyecan basıyor gönlünü... ama dünya için olsaydın bir yerde ömrün boyunca oradaymışın izlenimini, o tadı hiç alamayacaktın çünkü bir müddet sonra sıkardı seni... bu durumda tek huzur kaynağı O, O´nu sevenler, O´nun sevdikleri ve sen... ama O´nun her an sende olduğunun şuuruna vardığın andaki sen... işte o zaman elinin tersiyle seni dünyaya bağlayan tüm şeyleri itesin geliyor... başaranlardan oluruz inşallah hocam..yüreğinize sağlık. Rabbim razı olsun inşallah...