Bugün yine sessizliğe sığındım,
Yalnızlığımı yalnız ben duyabiliyorum;
Yüreğim bir nehir gibi akıyor içimde,
Ama hâlâ eksik, hâlâ sevilmeyi bekliyor.

Bazen kendimi bir yaprak gibi hissediyorum,
Rüzgârın önünde savrulmuş, kırılgan;
Ama içimde bir umut var hâlâ,
Bir elin, bir bakışın sıcaklığını arıyor.

Gece olunca yıldızlara soruyorum:
“Ne zaman düşecek sevgi ışığı?”
Ve ay sessizce gülümsüyor gökyüzünde,
Ama ben hâlâ bekliyorum… sabırla, korkusuzca.

Sevgi bir çiçek gibi düşüyor bazen yüreğime,
Ama eksik, yarım, açılmamış tomurcuk gibi…
Biliyorum ki gerçek, derin bir sevgi
Yüreğimdeki boşluğu tamamlayacak.

Her gün bir umut yeşertiyorum kendime,
Her tebessümde, her bakışta hayal kuruyorum;
Belki bir gün, seninle tamamlanacak bu yürek,
Ve ben, sonunda huzuru bulacağım.

Yalnızlık ağır bir örtü gibi üzerimde,
Ama her acı, sabırla şekilleniyor içimde;
Sevgi geldiğinde, her yara bir gül olacak,
Ve ben, yeniden doğmuş gibi hissedeceğim.

Hayaller kuruyorum seninle, sessizce,
Elini tutuyorum düşlerimde, sıcak ve gerçek;
Her nefeste seni bekliyorum,
Ve kalbim, sonunda seninle tamamlanacak.

Bazen gözlerim doluyor, sessizce ağlıyorum,
Ama ağlamak da bir umut, bir bekleyiş;
Çünkü biliyorum, sevilmek sabır gerektiriyor,
Ve benim yüreğim buna hazır.

Sevgi geldiğinde, sadece kelimeler yetmeyecek,
Bir bakış, bir dokunuş, bin his taşıyacak;
Ve ben, sevilmeye aç bir kadın olarak,
Tüm kırılganlığımı sana sunacağım.

O gün geldiğinde, yüreğim artık boş değil,
Her parçacığı sevgiyle dolacak;
Ve ben, sessizce beklediğim yılların ardından,
Sevgiyle tamamlanmış bir kadın olacağım.