Hoşça Kal

Hoşça kal...
Bu iki kelimeyi söylerken
Dudaklarımda senin suskunluğun var hâlâ.
Ne bir özür,ne bir bahane…
Sadece geç kalmış bir vedayız artık ikimiz.

Bir zamanlar gözlerinle başlardı sabahlarım,
Şimdi hiçbir güneş doğmuyor ardından.
Adını anmak bile kırık bir aynaya bakmak gibi;
Her seferinde biraz daha kanıyor yüreğimden bir yerler

Sana yazdığım tüm kelimeler sustu,
Çünkü anlamını seninle yitirdi cümlelerim.
Sevmenin bedeli buysa eğer, ben fazlasıyla ödedim.

Beni hiç duymadığın kadar sessizim şimdi,
Çünkü artık senin olmadığın bir yerdeyim.
Ne sitemim kaldı, ne özlemim...
Sadece boşluğuna alışmış bir kalp var bende.

Hoşça kal...
Bu defa dön demeyeceğim sana,
çünkü dönsen bile,
Artık bulamazsın seni seven hâlimi.
O, sen giderken öldü sessizce.

Bir gün biri adımı anarsa,
hiçbir şey deme.
Sadece bilmeni isterim ki,
Bir zamanlar senin için yanan bir kalp vardı bu bedende,
Ve sen, onu söndürdün.

Şimdi ardından ne bir nefret bıraktım,
ne de umut.
Sadece bir sessizlik...
adı sen olan bir sessizlik.

Hoşça kal...
Bitti.
Bu, sana dair son cümlemdi.
Artık kırdım sana yazan kalemimi
Hoşça kal.