Kafamın içini ellerimle tutabilsem
Söksem telaşlarımın apoletlerini
Dokunsam ensemdeki Tanrısal nefese
Susar mı dudağımdaki ufalan kız gülümsemeleri
Biter mi acımın dışa vurumu
Göklerde midir,üstümdeki ahlak yasası



Modern salonlar,şamdan gümüşler
Gençliğimin ütopik nesneleri
Metropole sürüklenmiş dişlerimin gıcırdadığı vakitler
Emdiler gövdelerini
Giyotin giymiş çocukluğumun
Dikildim dizlerimin üstüne
Büyümeye aç gözlerle
Korkma !
Her şey bir düzlükte ezgilenir
Kıvrılmış cesetler
Sınırları parçalanan mülteci suları..
Akşamlar ,dağlardan iner
Bazıları dönmez
Her şey bir düzlükte ezgilenir


Yaşamalıyım ,direnerek
Irgatlar tarlalardan dönene dek
Şafaklar dokuz doğurana dek
Yoksa Tanrı son perdesini çekecek gözlerime

Olduğun gibi gel bana, Dünya!
Daha da güzelleşeceksin
Saçlarının tel örgüleri çözülecek
Dudağının boyası çig taneleriyle süslenecek
Parmaklarının önündeki fener yanacak
Ve sonra
Kolyenin incileri kopacak
Fakat yine de güzelleşmelisin
Tanrı son perdesini çekmeden gözlerime


Ne kadar mutluyum!
Bütün sabah toprakta oturup kırık bir dalla oynayabilirim
Ne kadar mutsuzum!
Saatlerce geceleri sayıp , üzerime dökebilirim
Bir çelişki ,bin ölüm demek
Hayatın şakası olmaz denildi,çocuklugumda pahalı oyuncaklar ararken


Yaşamla beni emzir anne
Altı yaşındaki çocukların babaları ölmez desin birileri,
Kirli tırnaklara , cetveller ile vurulmaz desinler
Susmayın!
Tanrı son perdesini çekmeden gözlerime