Ne cânlar serdi mülk-i fânîye çarh-ı dûn,
Cihânın mâlına bağladı, kırdı o bizi.

Çerâg-ı aşk ile yandık dilin elinden,
Sebîl-i aşk ile perîşân edip sürdü o bizi.

Fenâ mülkünde vefâ görmedik ey cân,
Yalancı sevdâya bağlayıp döndürdü o bizi.

Hicâb-ı hicran ile mecnûn olup düştük,
Firâkın çölüne gamzesiyle sürdü o bizi.

Gözümde kanlı yaş, sinemde derd-i pinhân,
Feleğin zulm ile her dem belâ çözdü o bizi.

Visâl ümîdiyle yıllar geçer hayâl içre,
Hakîkat perdesini yırtıp ezdi o bizi.

Dil-i şeydâna cefâ kıldı gamın bahrı,
Hezâr mihnet ile girdâba saldı o bizi.

Ne sabr ü tâkata hâl kalmadı cânımda,
Belâ kefeniyle dâim sarıp ördü o bizi.

Visâl meyini hayâl eyledikse de âhir,
Harâb meclise hicrân ile sürdü o bizi.

Fatih’i âh u figân eyledi cihân içre,
Gönül sahnında gam sazına düzdü o bizi.

Fatih Dişbudak