Cennetim Ve Seni

Doğduğum da bütün otların, çiçeklerinin meyvelerin tadını, ilk sütümü emdiğimde annemden gelmişti damağıma.

Beşiğe bellediklerinde o anda öllük toprağının, kokusu, her nefeste mis gibi gelip dolmuştu ruhuma.

Aklım erince baktım ki karşımda kırklar dağı duruyor, sağım türbe solum düldüzü babam öğretti dürüstlüğü.

Şırıl şırıl akan o dağlardan derelere gelir suyu, kuşu keklikler orkestra bülbülü, birlikte ötüşürdü.

Baharda ilk hangi çiçek açar kışın ilk kar nerde tutar, aklıma yazmışım, acı tatlı ne sevdalar yaşadılar.

Yoktur ki hissetmediğim rüzgârı, güneşi, yağmuru seli, hep çobanlık yaptım ayağıma çok battı geven dikeni.

Doğaldır acığı, çördüğü, zuvalı, alıcı, ahlatı yiyerek büyüdük köyde bir de yürekte sevdam yâr vardı.

Anlatmaya ömür mü yeter, gitti o yârim burada kaldı hayali, Gürbüz asla bırakmaz kalbinde götürür, nereye gitse cennetini ve seni.

H.G