Severken ölmek miydi hayat?
Yoksa yaşarken seviyormuş gibi yaparak ölmek mi?
Hep takılı kalır aklımızda .
Her saniye her saat düşünürüz,
hele dayandımı yüreğin kapısına sızlatır acımadan .
Mesela;
kuyuda kalır çıkamazsın,hatta kuyunun taşları dökülür dize dize sözler gibi üstüne.
Çaresiz kalır susarsın,mühürlenir o anda dilin de yüreğinde .
Bazen de ilkbahar ve sonbaharı andırır.
Yapraklar yeşilken ,dönerler sarıya bir anda.
İçindeki sevginin nefrete dönüşmesi gibi bana adeta .
Zamanı gelir anlarsın.
Yel eser kokum gelir burnuna,
Zoraki oldumu açılır mühürlenmiş sözlerin o anda.
Dökülen her sözünde sele döner yüreğin ve gözlerin.
Böyledir zaten .
Ay nasıl doğmayı bekliyorsa güneş battığında bizde öyle bekliyoruz her zaman.
Yollar var önümüzde upuzun.
Bazen kırılsakta ,
Sadece yollarımız değişir yüreğimiz asla .
İzin ver o yüreğine ,
bırak artık içini döksün bana.
Ne demek istiyorsa desin,
nereye esmek istiyorsa essin.
Fanilik var dünyada.
Toprağın altında bulamazsın bir daha.