Severdim seni...
Adını koyamadığım bir sevdayla...
Tarifi olmazdı duygularımın mümkün...
Belli belirsiz sınırlarla girerdi şekilden şekle...
Kah öyle, kah böyle...
Sokmazdım onu belli bir kalıba...
Öylesi de güzeldi, böylesi de...
Varlığın vardı ömrümde...
Sen varken olmazdı yokluklarım...
Sen doldururdun bütün boşluklarımı...
Kapatırdın bütün açıklarımı...
Ne rüzgar işlerdi, ne de yaş...
Ben seni gövdemde...
Sararıp düşecek bir yaprak...
Kuruyup kopacak bir dal gibi görmezdim...
Ben seni...
Beni ayakta tutan bir kök gibi bilirdim...
Lakin rüzgarların önüne bıraktın sen kendini...
Bir hazan dalı gibi kopup gittin yüreğimden...
Terk ettin beni canıma ot tıkayarak...
Ve koptu hayat damarım...
Beslenmiyor artık varlığım varlığından...
Bilmem yeşerir mi bundan sonra dallarım...
Çiçeklerini açar mı...
Yine taze bir sürgünde hayat bulur muyum...
Ya da ayırıp kökümü topraktan...
Bırakır mıyım kendimi yüzükoyun yere bilmem...
Ama şunu iyi bilirim...
Artık sen yoksun...
Ve de olmayacaksın...