Gönül Dediğin

Herkesin suyuna göre akma gönül,
Her akıntı seni denize çıkarmaz.
Kimi “liman” der, demir atarsın gece,
Meğer en büyük fırtına oradaymış.

Bir yüzün gülmesi yetmez sevmeye,
Gözdeki sessizliği okumayı bil.
Her “iyi misin?” sorusu samimi değil,
Kimi cevabını duymak istemez bile.

Bir omuz ararsın, yaslanırsın kırılır,
Kendi yükünle kalırsın sonunda.
Bir tek sen bilirsin ne zaman ne yandın,
Ve kaç kere yandığında hâlâ sustun da…

Yüreğin geniştir ama yol vermez artık,
Çünkü öğrenir kalp, kim geçmeli içinden.
Kimi iz bırakır geçerken habersizce,
Kimi gelmese bile yer eder derinden.

Herkesin derdiyle dertlenme gönül,
Kimi alışmış, yükünü sana taşır.
Sırtına koydukça fark etmez bile,
Ne zaman düşersin, yüzünü bile şaşırır.

Bir söz var ki, bazen susmaktan ağır,
Bir bakış vardır, bin kelime yakar.
O yüzden herkesin sözüne kanma,
Bazı dudaklar gülüp geçerken, içten yıkar.

Kalbin açık olsa da kapını kilitle,
Çünkü niyet her zaman misafir değil.
Bazı insanlar sadece uğrar geçer,
Ama ardında fırtına bırakır sessizce.

Artık öğrendin, değil mi gönül?
Kim gelince çoğalır, kim kalınca eksiltir?
Kim seni sen yapan yanına dokunur,
Kim tüm aynalarını tek tek çatlatır?

Yoruldun belki, ama yolun boş değil,
Her kırıkta biraz daha derinleştin.
Gönül, artık herkese açık bir ev değil,
Ama kendine kapandıkça güzelleştin.

Hakkı kalabalık