0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
71
Okunma
İçten bir güvenin ve beklentinin hayal kırıklığına dönüşünü anlatıyor; sevgiye teslim olmuş bir yüreğin, koruyucu olması beklenen kişiden yara sarma değeri görmeden yalnız kalışı. Son dizede tekrar eden söylem, aynı acının hem sitemini hem de kapanmamış izini güçlendiriyor.
Ben sana can idim, nefes idim sandım.
Bu sevgi başlı başına bir yalanmış; kandım.
Bir tatlı söze, bir güler yüze aldandım;
Yar, sen benim hiçbir gün yaramı sarmadın.
Şimdi el oldun, ben yarı yolda kaldım.
Gideceğimiz o günlere yalnız başıma vardım.
Yüce dağlar başında erimeyen karım;
Yar, sen benim hicbir gün yaramı sarmadın.
