Yiğit Muhtaç Olmuş Kuru Soğana” şiiri, yoksulluğun, sabrın ve insan olmanın ağır yükünü anlatan bir yürek çağrısından doğdu. İlhamı, sofralarda kaynayan tencerelerden, bir parça ekmekle doymaya çalışan çocukların gözlerinden, alın teriyle ayakta kalmaya çalışan insanların çilesinden geldi.

Şair için bu şiir, bir şikâyet değil; daha çok bir hatırlatmadır: Zorluklar ne kadar büyük olursa olsun, insanlığın kıymeti, umudun ışığı ve dayanışmanın gücü daima ayakta kalır. Kuru soğan, burada sadece bir yiyecek değil; kanaatkârlığın, sabrın ve geçim derdindeki insanların ortak sembolüdür.

Bu şiir, geçmişten bugüne taşınan halkın hikâyesini yeniden dillendirmektedir. Mahsuni Şerif’in sözünden esinle başlayan bu yol, günümüz insanının yüreğine dokunur. Çünkü açlık da tokluk da, umut da çaresizlik de her devirde insana aittir.

Sonunda şiir, bir ağıt gibi başlasa da, bir umutla tamamlanır: İnsanın en büyük gücü, yine insana tutunmak ve umudu diri tutmaktır.