Özlemek...
Bir tohumun toprak altında
Güneşi ararken çatlama sesidir
Yürek yarılırken ikiye
Rüzgara savrulan duadır
Adı ile anılan...



Özlemek...
Sonbahar yapraklarının
Daldan kopmadan önce
Bir kez daha yeşili hatırlamasıdır
O yeşil ki
Avuçlarda bin hasret taşır...



Özlemek...
Gece boyu beklediğin
Sessiz ayak izidir
Eşyalar yer değiştirir gizlice
Radyoda hep onun
Sevdiği şarkı
Sanki ev, sen uyurken
Onun nefesini alıp vermiş
Onu sana vermemiş gibidir...



Özlemek...
Kapı eşiğinde
Bir gölgenin seni beklemesidir
Gidenin ardından kapanmayan
O kapı ki;
Hasret dolar hep içeri
Cam buğulanır gözlerin gibi
Buğuda çizilen her şekil
Bir yüzün silüeti değil
Yüreğinin yansımasıdır...



Özlemek
Gölgede kalmış bir gülüş
Ya da duvarda asılı saatin gösterdiği
O an artık var olmayan zamandır
Gittiği ana takılı kalan...



Özlemek...
Asla gönderilmeyen
Mektupların dilidir
Cümleler yarıda kesilir
Mürekkep lekesi olur kelimeler
Zarfın üstüne yazılan adres
Gidemediğin yerdir
Dönmesi beklenilen...


Özlemek…
Dudağında kuruyan
Bir dua gibidir
Söylesen kırılacak
Sussan içinde taş kesilecek
Bir kırık cam parçası gibi
Kanatır
Kanatır da…
Tuz basmaz yaraya
Çünkü acısı
Yaşadığının tek kanıtıdır...


Özlemek…
Bir aynanın karşısında
Sadece onu görmek
Başka bir yüze
Kör olmaktır...


Ve özlemek…
Aynada kendi yüzünü görüp
Küfürler savurmak
Kırılırken aynalar
Kırılmaktır kendine...


Çağdaş DURMAZ