BABAM
Yıl bin üç yüz yirmi yedi günlerin birinde
dünya denen mekâna gözünü açmışsın babam
Savaşın o korkunç ve meşum eserlerinde
sessizce sokulup yerini almışsın babam

Baban düşmanla çarpışırken toprak siperde
ağıtlar düşmedi çatlak dudaklı dillerde
Annenle dolandın aç susuz dağda tepede
sabrını kendine azık etmişsin babam

Yıllar geçti savaşın izlerinle büyüdün,
dikenli yolları geçip çilelerle yürüdün.
Emeğini alın terinle harman eyledin,
umudu soframıza serip getirdin babam

Gökyüzü kararsa fırtınalar kopsa da sert
sen vardın yanımızda yıkmadı bizleri dert
yüreğinle öğrettin sabır ile metanet
hayata tutunmak senin mirasındır babam

Kendin yetim büyüdün, bizi mahrum etmedin
bizi ağlatmadın ya, kendin de hiç gülmedin
Gece gündüz çalıştın, rahat yüzü görmedin
çok şükür namertlere muhtaç etmedin babam

Çizgiler yol alnında yılların izleriyle
her biri öğüt sanki manidar sözleriyle
“ipe gitsen yalan söyleme” derdi diliyle
hayatın sırlarını bize öğrettin babam

Sekiz kardeş sofrada bir ekmeği bölerdik
biz doyardık çok şükür elhamdülillah derdik
varlıkla değil amma kanaatle zengindik
ocağımızı bereketle tüttürdün babam

Senden kalan en güzel mirastır bize ahlâk
helal lokma doğru yol ezelden gelen ulak
eller nasır dolsa da yüreğin ipek kucak
mazluma kol kanat zalime dur derdin babam

Biz her adımda senin izini sürüyoruz
senin öğütlerinle sabrınla büyüyoruz
Dualarla anıyor hep minnet duyuyoruz
görevini tamam yerine getirdin babam

Seninle öğrendik yaşamanın anlamını
seninle aydınlattık karanlık zamanını
ayıkladık buğdayın sapını samanını
verdiğin bilgilerle önderimizdin babam

Savaşın gölgesinde doğan bir hayatın çocuğu
babasız yetim ananla yaşadın yokluğu
İbrahim’ce kardeşler gönülden mutluluğu
seninle bulup yaşadılar derinden babam
İ. Taşçı
13.09.2025