Bu şiir, okuyanı derinden yaralayan acı bir toplumsal hikâyeyi dile getiriyor.

“Adı Sevgi, sevgisizlikten mağdur!” dizesi, başlı başına bir ironi: İnsanlara sevgiyi, huzuru çağrıştıran bir isim; ama yaşadığı kader sevgisizliğin, şiddetin en ağır biçimi…

Gelinliğinden tabutuna uzanan bu hikâye, sadece bir kadının değil; umutların, hayallerin ve insanlığın kanayan yarası. Ana-kızın birbirine sarılışı, alkışların gözyaşını bastıramayışı; her satırda bir veda, bir sessiz çığlık var.

En ağır nokta ise, “yedi bıçak darbesi”nin “erkeklik ve gurur” olarak meşrulaştırılmaya çalışılması… Bu, bireysel bir trajedi değil; toplumun hastalıklı değer yargılarının bedelini ödeyen masum bir hayat.

Şiir, Sevgi’nin tabutuna konulan duvağıyla bitiyor. Yani, ölümle mühürlenen bir gelinlik. Bu manzara, sadece hüzün değil, bir insanlık ayıbı.

Gerçekten de, bu dizeler acıdan yapılmış bir ağıt gibi okunuyor.
Tebrikler hocam.