Karanlıkta Tutsak

Ansızın evler olur birer hücre,
Dört duvar, bir gökyüzü hayale küskün.
Karanlık çökerken zihinlere,
Bir dünya kurulur, sessiz, ürkün.

Perdeler arkasında bir yaşam,
Nefes alır beden ama ruh susar.
Işık yoksa foton bile yetimdir,
Ve insan, gölgelere karışır azar azar.

Karanlık sadece gece değil,
Bilim der: "Işığın yokluğudur."
Ama bil ki, bazen göz açıkken de,
Bir insan dipsizliğe dokunur.

Nöronlar sustuğunda umut da susar,
Beyin bir labirent, çıkışı belirsiz.
Duygular çöker, sinapslar donar,
Hayal, karanlığın tutsağı gibi sessiz.

Ev dediğin, bir korunak değil artık,
Camlar dış dünyaya değil, içe bakar.
Ve insanlar, teknolojinin içinde kayıp,
Sanal bir nefeste gerçek boğulur, akar.

Nefes aldıkça, eksilir bir şey,
Oksijen değil bu, umut tükenir.
Çünkü hayaller bile karanlıkta,
Bilimle çözülse de ruh derinleşir.

11/09/2025