Tarla başında durup seyrettim bir Reçber’i;
Kaç kuşaktır toprağa döküyor alın teri.
Sordum kendime peki bunun sırrı ne ola?
Çapası da elinde; vurur ondan ne bula?
Çabasının önünde öylece duramazsın;
Tohum koyar umutla, farkına varamazsın.
Can suyunu dökerken, iç geçirdiğin anda
Hayat denen belki de o çapanın sapında;
Alsan da onun gibi tutup kavrayamazsın.
Nazik elle, nasırın özünü ayamazsın.

O tarlada yürüdüm, ayağım bata çıka;
Toprağın kıymetini acep kim bilip baka?
Sordum bu kez Reçber’e: bunca zahmetler neden?
Ekip biçer durursun; var mı ki takdir eden?
Dedi: Bu tarla sevgi; önünde duramazsın.
Tohumu aşk; ekmeden farkına varamazsın.
Ki anlasaydın, derdin canın o nasırında.
Hayat dediğin, belki bu zahmetin sınırında;
Bilsen de, veren gibi edip kavrayamazsın.
Çekmeden yüce aşkın özünü ayamazsın.

Tarla başında durup döndüm kendi içime;
Kaç kuşaktır sürülüp ezilen garip eğime.
Anladım: ah, benmişim ezip geçtiğim nesne.
Günler, haftalar, aylar ömrümden birer tane.
Tarlayı kimler sürmüş, bekleyip duramazsın;
Daha kimler ekmiş de farkına varamazsın.
Bir lahza o da şu an; ne yarın ne dününde.
Hayatın sırrı, belki de gözünün önünde;
Görsen bile, yanmadan asla kavrayamazsın.
Şu başını altına almadan ayamazsın.


-Mesut TÜTÜNCÜLER-


TEŞEKKÜR EDERİM

Ve dizlerime çöktüm, ufkun sessiz ucunda,
Savrulan her tohumda kendi düşüm duruydu.
Reçberin bakışında çağlar boyu bir dua,
Her çentiği alnında, göğe yazılmış huydu.
Ben de sustum, toprağa bıraktım bütün sözüm,
Belki yeşerir diye, umudun gölgesinde gözüm./ Müjgan AKYÜZ