0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
45
Okunma
Şair, hayatın sonunda geride bırakacağı izleri ve değerinin ölümünden sonra anlaşılmasını düşünür. Kalabalıkların içinde bile yalnız kalan bir ruh olarak, insanların görmezden gelmesinden duyduğu kırgınlığı ifade eder. Ölüm, hem bir vedadır hem de değerini anlamayanlara sessiz bir mesajdır. Şair, kendini göçerken, ardına bakmadan elveda diyerek hem kendi huzurunu hem de hayata dair son bir hesaplaşmayı yaşar.
Bir gün bu dünyadan göçüp gidince,
Arkamdan ağlayan olacak mı dersin?
Bir gün bu şehre veda edince,
Beni hatırlar mı bu şehir dersin?
Gitmek değil de kalmaktı zor olan.
Gerçi siz nereden bileceksiniz?
Hiçbir başına yaptınız mı, yalnız kaldınız mı?
Kalabalıkların içinde yalnız dolaştınız mı?
Ey beni görmezden gelen insan oğlu,
Öldükten sonra görünecek olmam.
Değerimin ben yokken bilinmesi
Ne kadar boş, ne kadar saçma değil mi?
Bir tabut içinde yatarken, işte gidiyorum.
Ardıma bakmadan, hiçbir şey düşünmeden,
Göçüyorum bu dünyadan; elveda benliğim.
Sen benim en iyi sırdaşım, arkadaşım, elveda.
