Şöyle bakıyorum da hayatıma:
Binlerce insan girmiş çıkmış,
Hepsi bir ders olmuş bana,
Zamanım nasıl da boşa geçmiş.

Her insana güvenmem, yok mu?
Samimi gördüğüme inanmam,
Gerçek yüzlerini fark edememem,
Vefasızlıklara göz yummam.

Ben sevgimden kör olup görmedim,
Vicdansız olacaklarını bilemedim.
Oysa ben hiç bunları beklemezdim,
Hep “İnsandır, şaşmıştır” deyip geçiştirdim.

Şöyle bakıyorum da yaşadıklarıma:
Çıkarı için sevenler mi dersiniz?
İlgim için yaklaşanlar mı dersiniz?
Menfaati için iyi davrananlar mı?

Hep bir şeyler almaya geldiler,
Verirken yanımda durdular.
Az geri çekilince kayboldular,
“Faydam olmayınca değiştin” dediler.

Şimdi soruyorum onlara, dinlesinler:
Her şeyin farkında olup susarken,
Düzelir ihtimaliydi tek umduğum,
Ne yazık ki çabalarım boşa çıkarıldı.

Ben hiçbir zaman değişmedim aslında.
İhtiyacını alan yol aldı ufaktan, bensizliğe.
Hiçbirinize ihtiyacım yoktu oysa benim.
Ben sizi değil, siz beni seçtiniz aslında.

Bu yüzden artık daha bir seçiciyim.
Geleceklere şüpheli bakışlarım,
Gideceklere ise umursamaz tavırlarım.
Edebiyle geleni saygıyla ağırlarım.