Ben hiçbir zaman zayıf bir insan değildim.
Severek gitmeyi, yaşayarak acı çekmeyi,
Her yaşadığımla kendime bir ders çıkarmayı,
Bilerek, anlayarak, güçlenerek yaşadım.

Oysa hayatıma girenler kendini bulunmaz sandı.
Onlara hep muhtaçmışım gibi, vazgeçilmez;
Vardığım kapılarından hiç geriye dönülmez,
Olunduğunu sandıkları için oldum görünmez.

Her an, her şeyin farkında olup izlemekteydim.
Sonradan varılacak yolu önceden bilmekteydim.
Ne ben aptaldım, ne de siz çok akıllıydınız;
Bile bile, göre göre sessizce susmaktaydım.

Hayatımdan keşkeleri, şaşkınlıkları, güvenmeyi,
Değmeyecek insanlar için nefesimi tüketmeyi,
Anlamadıklarında uzun uzun açıklamaları,
Çıkardım; yok artık, her şeyden fazla taviz vermek.

Gidenlerin yolu, yolum ile kesişmesin.
Kalanların, yanımda duranların ise,
Allah ayağına taş değdirmesin.
Giden bensem, kalan kusuru kendinde arasın.

EYVALLAH