0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
46
Okunma
Bu şiir, uzaklık ve iletişimsizlik yüzünden dile getirilemeyen sevgi ve pişmanlığın duygusal bir dökümü. Anlatıcı, sevgilisine söyleyemediği sözleri, göstermeye cesaret edemediği sevgiyi ve yapamadığı dokunuşları dile getiriyor. Her dizede, hem kendi eksikliğini hem de aralarındaki mesafenin ağırlığını hissediyor.
Şiir, affetme temasıyla örülü bir özür ve sevgi mesajı sunuyor: uzaklık, hatalar ve gecikmiş davranışlar, gerçek duyguların önüne geçse de anlatıcı içtenlikle sevgisini ve pişmanlığını ifade ediyor. Sonunda her dize, bir kez daha sevgiliden anlayış ve affetme talebiyle bitiyor; bu da onun samimiyetini ve kırılganlığını ortaya koyuyor.
Sana, sana söylemek isteyip de
Söyleyemediğim sözlerimi,
Gözlerinin içine bakıp da
Dalamadığım için gözlerimi,
Affet, sevdiğim, affet.
Senin aşkınla çarpan, seni sevip de
Gösteremediğim kalbimi,
Yanında olmam gerekirken
Uzaklarda olan bedenimi,
Affet, sevdiğim, affet.
Seni bilmeden kıran, inciten beni,
Sensiz yapayalnız geçen gecelerimi,
Ellerini tutmam gerekirken
Tutamadığım ellerimi,
Affet, sevdiğim, affet.
Aramızdaki kilometrelerce yolları,
Beklemekten saçımıza düşen akları,
Kavuşamadığımız için çektiğimiz hasreti,
Affet, sevdiğim, affet.
Ayrıldığımız için gözümüzden döktüğümüz yaşları,
Beraber biriktirdiğimiz o güzelim anıları,
Sevgi kokan harika yıllarımızı,
Affet, sevdiğim, affet.
