0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
38
Okunma
Bir insan var: Sevmeyi, değer vermeyi bilen; ama hayat onu hep sınamış.
Sevdiği insanlar, dostlar ve aşklar gelip geçmiş; bazıları kalmış, bazıları gitmiş.
Kimi zaman yalnızlığın acısı en derin yarayı bırakmış, kimi zaman insanların geçiciliği ve bencilliği yüreğini sızlatmış.
Ama bu insan pes etmemiş:
Kaybettiğiyle değil, yanındakiyle ilgilenmiş, kendi içindeki sevgiyi keşfetmiş.
Her vedada bir ders, her yoklukta bir güç bulmuş.
Ve sonunda anlamış ki: İnsanlar gelip geçer, fakat sen kendini seversen, hayat sana özel olur.
İnsanlar işine geldiği gibi davranır,
İşine yaradığın kadar severler,
İhtiyaçları kadar yanında tutarlar.
Öyle işte, kardeşim, insanlar böyle.
Canları sıkıldıkça hatırlarlar,
Keyifleri için seni isterler,
Aslında hiç umursamazlar.
Öyle işte, kardeşim, insanlar böyle.
Bazıları vardır ki;
Aramasan aramazlar,
Sen merak etmesen seni merak etmezler.
Öyle işte, kardeşim, insanlar böyle.
İyi misin, kötü müsün sormazlar,
Sıkışınca hemen akıllarına gelirsin,
Güldürebildiğin kadar severler.
Öyle işte, kardeşim, insanlar böyle.
Ama sen hâlâ seversin bazılarını,
Çünkü kalbini sevmişsindir,
İyilikle dokunmak istemişsindir.
Öyle işte, bazı insanlar da böyle.
Onu her hâliyle seversin,
Başına bir şey gelmesini istemezsin,
Azıcık uzaklaşsa hemen koşarsın.
Öyle işte, bazı insanlar da böyle.
Düşüncenden çıkarmazsın,
Gönlünde incitmezsin,
Sevgin hiç bitmez.
Bazı sevenler de böyle.
Sevip de vazgeçemeyen,
Ne yaparsa yapsın içlenmeyen,
Hemencecik de küsmeyen…
İnsanlar vardır, aynen böyle.
Hayat sana acımasa da sen hep acıyacaksın,
Hayat sana gülmese de sen hep güleceksin.
Sen özünü kaybetmeyeceksin,
Kırsalar da vazgeçmeyeceksin,
Hatıralara, anılara değer vereceksin.
Merak etme, bir gün sen de kazanacaksın.
