Kara gün, on kasım, bin dokuz yüz otuz sekiz,
Dinmez kanlı gözyaşım, olur mu Ata’sız biz?

Yaşayan efsaneyi, kara topraklar aldı,
Cumhuriyet güneşi, Türkiye’m sensiz kaldı.

Ağlıyor, Edirne’den Kars’a kadar, tüm millet,
Eşsiz vatan cihana, bu çok acı bir illet.

Tam dokuzu beş geçe, seni yitirdik Ata’m,
Şehadet şerbet içti, kabre götürdük Ata’m.

Bu gün, yer gök simsiyah, ağlar vatan gökyüzü,
Toprağa değdi Ata’m, mavi gözü, ak yüzü.

Dolmabahçe’de nabzı, sonsuza kadar durdu,
Millet istikbaline, silinmez damga vurdu.

Ağaçlar ses vermiyor, suskundur bütün kuşlar,
Yurt karalar bağlamış, buhûr olmuş göz yaşlar.

Ata’m yelin esmez on kasım dertli günümüz,
Koca çınar devrildi, ağla çağlar kanımız.

Can sonsuza döküldü, kalp canı, gökler şanı,
Kara topraklar aldı, gönlümüz baş tacını.

Altın sarısı saçlar, deniz mavisi gözler,
İstikbalimizde tek efsane o kalp sızlar.

Bir garip Dolmabahçe ruh ölümsüz cihanda
Matem düşer fecirden, vatana hicran indi.

On kasımda yetim, al bayrak yıldız hilal,
Ata’m gaflet uykuda, ağlar asumân celal.

Al bayrak, kan güneşli, eşsiz vatan mabeti
İlelebet yaşar her ferdin kalp mehabeti.

Bıraktığın emanet, yaşar güneşlik yerde,
Yaşar vatan gümrahta, rahat uyu makberde.

08,11.2008
(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR