Gün geçtikçe vazgeçmek gerekiyorsa intizar’dan
Bir parmak tetikte yayıyor intihardan
Esir bir düğüm gibi kalmış boynu bükük
Solukları kesik kesik ömrü sökük
Önemsiz yapıştırılmış boynuna beti benzi soluk
Gerdanlığınla damlıyor gözyaşı oluk oluk
Bir hayli özenle kesilmiş saçları boydan
Sanki güneşten doğuyor göz misali aydan
Acı duyuyor yüzünde bes belli bir sanki
İfadesini hafifletmek istememiş belki
Memnunluk şöyle dursun usanıyor bakmaya
Tiksiniyor zahir dönünce yüzü aynaya
Şimşekler çakıyor fikirler rastlantı eseri
Cavlaktan usanmış gözyaşı kanı teri
Kendi için yaktığı yatsıda kaç mum söndü
Şerefsizce kiralanan saatte kaç kum döndü
Bir heves için bu can kaç kez öldü
Cinnetler seni bu şık kefenlere gömdü
Davetsiz misafiri ağırlamayı hoş gördü
Ahuların loş odanı girdaplar ördü
Münzevilik kalmadı onun yeri çöldü
Senin mekanın sa gözün alabildiğine göldü
Vaziyet buysa mutluluk intizar’dan
Çekilir tetik başka dost gözükmez intihardan