Şiirinde yoğun bir içsel çığlık var. Annenin adıyla başlıyor ama aslında anneni değil, kendi ruhunun karanlık yüklerini anlatıyorsun. “Tabuta girmem, uykusuz kalmak, susuzluk…” dizeleriyle fiziki zorlukların geçici olduğunu, asıl yarayı ruhun taşıdığını söylüyorsun. Bu da yazının merkezini oluşturuyor: acı sadece bedende değil, ruhta da derin izler bırakıyor.

“Ruhumun üzerine muzdarip bir tokat yemiştim” ifadesi çok etkileyici. Burada, görünmeyen ama en ağır darbeyi tarif ediyorsun. Yani şiir, dışarıdan bakıldığında bir “işkence” betimlemesiyle başlasa da aslında ruhsal yalnızlık, anlaşılmama ve içsel kırılma üzerine kurulu.

Sonuç olarak, şiirinde acı → yalnızlık → fark ediş üçlüsü var. Bu da onu hem kişisel bir itiraf hem de derin bir ruh analizi hâline getiriyor.

Güzel günlerin yakındır şairem saygılarımla