ne kaldı ki senden bana
unutulmuş birkaç hatıra
bir çift yaşlı göz
ve de elem dolu yıllardan başka..

evet sevdim, inkar edemem
yalvardım kapında, diz çöktüm
uykusuz gecelerde ismini sayıkladım
kabuslarımın başrolüydün
yerli yersiz uyanışlarım titreyerek..

gölgeni aradım kayıp sokaklarda
yırtık ceketimle rezil rüsva oldum
denize taşlar attım sektirerek
bunaldım, çok şey yaptım unutmak için
lakin hep bir şeyler hatırlattı seni bana
bazen bir uçan kuş, bazen de demir atmış mavi bir sandal
aklım çıkmıştı, sen çıkmamıştın..

sevgi kelimesi seninle vücut buluyordu
yakışmıyordu başkasına
kime giydirsem bol geliyordu o gömlek
nerede olursam olayım varlığını hissetmek
çaresiz düğümler atıyordu kader ağlarıma..

sen bir akşam kahvesiydin dilimde damağımda
hem nuru hem süsüydün, fikrimde dimağımda
yüreğime yük olmuş bunca hatıratınla
kara günler çıkarıyorsun umarsızca karşıma..

senden vazgeçmek planlanmış bir intihara meyletmek gibi benim için
kaçışı yok, kurtuluşu yok
sessizce kalbime attığın bu zehirli ok
mahvetti iklimi keder olan mevsimiyle ömrümü
ben her şeye rağmen seni seveceğim
yalnızlığımla ve de sana matuf yaralarımla..