Bazen susarsın.
Kırılmışsındır.
Sesin çıkmaz.
Çünkü o sustuğun yerde,
bir sevda nöbeti tutarsın.

Sitemin harfleri boğazına dizilir,
konuşmazsın.
Çünkü sevgiden yapılmış bir kalpte
bağırmak değil, sabretmek vardır.

Ben sana kırıldım mı?
Elbette.
Senin de insan olduğunu bildim.
İnsanın unutabileceğini, gecikebileceğini, düşünemeyeceğini…
Yine de kırıldım.
Çünkü sevgi, beklentisizlik değil;
en çok kalbin kıymetinin bilinmesidir.

Hiç kıyamadım sana.
“Beni duymadı,” dedim,
“belki yorgundu,” dedim,
“belki kendi içindeydi,” dedim…
Çünkü seni yargılamak yerine
anlamayı seçtim.

Sitem ensemde, kıyamam yüreğimde.

Çayı her zamanki gibi şekersiz bıraktığında,
“Nasıl olsa unuttu,” dedim…
İçimden bir ses,
“Beni ne zaman fark edeceksin?” diye fısıldadı.
Kıyamadım. Çayı içtim. Sustum.

“Uyudun mu?” mesajıma saatler sonra “pardon” geldiğinde,
kırıldım.
Ama biliyordum,
uykusuz bir gecede en çok onun sesi iyi gelirdi bana.
Yine de “iyi geceler” dedim.
Çünkü ne kadar susarsam susayım,
kıymak hâlâ elimden gelmiyordu.

Doğum günümü unuttuğunda,
bir gün sonra “yoğundum” deyince,
gülümsedim.
Kalbimde bir mum eksikti o gün.
Yine de “önemli değil” dedim,
çünkü kıyamadım seni utandırmaya.

Kalabalıkta herkesle göz göze geldin,
bir tek beni görmedin.
İçimde bir sitem serpildi.
Seni utandırmak istemedim.
Çünkü ben, hep senin gururunu kolladım.

Beni dinlemediğinde değil de,
dinliyormuş gibi yaptığında kırıldım.
Çünkü en çok da orada yalnız hissettim kendimi.
İçimde “belki kafası doludur” diyerek
susmaya yer açtım.

Bana anlatmadığın dertlerini bir başkasına anlattığını duyduğumda,
içimde bir yağmur başladı.
Gurura ne hacet…
“İyi ki anlatmışsın,” dedim.
Çünkü önemli olan senin iyi olmandı.
Kıyamadım, fırtınamı içime bastırdım.

“Sen abartıyorsun,” dediğinde
kalbimden bir kırık koptu.
Sitem etmek yerine
“belki o farkında değil” dedim.
Çünkü bir damla gözyaşımı bile
senin yüreğine yüklemek istemedim.

Ve her anının sonunda
aynı dua:
“O da bir gün, kıyamamak ne demekmiş anlasın…”

İşte benim sitemlerim böyle:
Yaralı ama bağırmayan,
incinmiş ama incitmeyen,
suskun sevgiden vazgeçmeyen.

Bir sevgi büyütüyorsan eğer,
onu kırmadan da anlatabilmelisin içindekini. Kızmadan da gösterebilmelisin eksik kalanları.

Çünkü gerçek sevgi,
öfkede değil, kıyamadığında saklıdır.

Ve ben, seni hep orada sevdim.
Sitemimde bile seni koruyarak.

Peri Feride ÖZBİLGE
06.09.2025