Öfkeni kusarken gecenin bir vakti,
savunmasiz serpiliyor vuruyor beni,
kalbime isabet edenler değildi kahr eden,
çaresizligindi aslında.

Ne çok dağınık yerlerden geçtin,
yellendi her defasında yüregin;
Ne çok kör kurşunlara gögüs gerdinde,
parçalara bölemediler hoyrat gençliğini,
zalim kaderini,
narin ve cesur bakışlarını yok edemediler.

Ortadan kaldırdığın özlemlerinin, kırıntıları, ,
ızsız kimsenin yanaşamadıgı;
çok ince köprücük kemiklerinin en gizli köşelerine saklanmişsa,
omzuna agırlık veriyorsa! ve kabuk baglamışsa

"Kazı onları, sök at tırnaklarınla, yok olsunlar ve sonra doyasiya Sev ve Özle".

Ne gülümsemeni alacak hayat senden,
ne aklından geçen sırların gizemini,
ne törpülenmis umudunu,
ne somurtlanmaya çeyrek kalmış gidişlerini;
off diyorum ya güzel gözlüm,
hiç bir seye benzemeyen gözlerinin çaresiz bakmasından korkuyorum.

Aklımdasın demem ne derece hafifletiyorsa seni;
Aklimdasın demen o kadar çaresiz bırakıyor beni,