Karalanmış güzel sözlerin ortak kefeni bir zarfı
Kendi koynunda saklar herkes
Sahibi aranan bir emanetin kutsallığı vardır o vedada
Her kalp bir ayrılığın mührünü taşır
Bu yüzden okunmaz yazgı insan bağrında

Garların, otobüslerin, patikaların tınısı kulağında
Göçlerin ve yolların yankılarının uğultusunda
Kendi ayaklarına tutunur herkes
Derinleştirir tabanlarındaki acıyı zaman
Her kalp bir ayrılığın mührünü taşır
Bu yüzden yol çizilmez insan alnına

O giden karalamıştır belleğinin duvarlarına
Ya bir kolsuz tanrıyı ya da bir kanlı mızrak başını
Sarılamadığın bir meleği gömmüştür boşluğuna
Her kalp bir ayrılığın mührünü taşır
Bu yüzden mutluluk sarayı kayıp masallarda

Okulların,sokakların,meydanların bir kenarında
Her insan bir aşk öldürmüştür mutlaka
Her kalp bir kefendir, bir mezardır aslında
Yalnız gideriz ziyaretine
Adı yazılı bir taş koymamışızdır başucuna
Bu yüzden gözyaşlarımız dua sayılır her vedaya