en kanayan yerimden yakaladın beni
kapanır sandığım yaralarımı
daha da büyüttün daha da kanattın..
her uzattığın elde bu kez tamam diyerek
sımsıkı sarıldım sana..
ama..
her seferinde içimde yeni bir yara daha açtın.
oysa tutunduğum tek şeydin sen
yaşama sevincim..
pembe hayallerim, mavi umutlarım...
her tutunduğum dalın elimde kaldı.
hepsini birer birer kenara koydum
belki bir gün birleşirde kocaman bir sen olur diye..
bir bakışınla
bir sözünle
yepyeni umutlar doğdu içime..
çok geçmeden hep yok oldular kendi kendilerine..
hiç yılmadan sürdü bu bekleyiş
inadına kararlı inadına sabırlı..
ama şimdilerde beklemekten yoruldum
sen bilmezsin bu yorgunluğu
bekleyen hiç sen olmadın
çoğu kez yanımdaydın ama
uzaktın olmadığın kadar da
hep anlık mutluluklar yaşattın bana
bunlarla yetindim avundum
bir gün sonsuz olacak sandım herşeyi
bittim bitanem bitirildim
öyle darmadağınım ki..
nasıl toparlanırım
yada
sen yetermisin buna bilmem !
şimdilerde yine umut doluyum
bitmiş yorulmuş olsamda
içimdeki son sabır kırıntılarını kullanıyorum
ha bitti ha bitecek sabrım diye korkuyorum
bu kez daha bir sıkı tutundum dalına
ne olur biriktirdiklerimin yanına
bir dal daha ekleme bitanem..


B.F.

kayıp zamanlardan birinde yazılmış şimdilerde gün ışığı görmüş şiir tadında yürekten gelenlerin yazıya yansıması...