Bir eylül şiiridir yaprak dökümü.
Gazel olacağını bilmek, umutlarda saklıdır.
Baharın renkelerini taşımaktır her tonunda zerre zerre.
Ateş böcekleri eşsiz melodilerini mayalar ve bir mevsim daha geride kalır.
Kahve bir ton koyusuyla harmanlanır fincanda.
Kışa yüz tutmuşluktur eylül .
En çokta güneşe çıkıp yanıp gölgeye geçip donmaktır.
Koca bir yılın yorgunluğunu omuzlamış mevsim;
Tıpkı eski bir radyodan dökülen nameler gibi.
Topraktan bulutlara uzanan bir davet vererek kucaklar bizi.
Okul sıralarında silgiler kokarken, en güzel ziller çalar duygularımıza teslim.
Büyüsede yaşın çocuk olmaktır eylül.
Geçsede aylar masum kalmaktır eylül.
İnsan içinde yaşar bazı şeyleri.
Çırpınırda anlamaz ya hani, öylesine bir çırpınıştır eylül.
Her umudu içinde barındırıp, dökülen yapraklarda yeniden yeşermektir eylül.
Bir aşk şarkısına benzer kanadı kırık mevsim.
İyiden iyiye yalnızlığına teslim olur.

Hoşcakal eylül...