CEHALET KAPISI

​Karanlık bir odada tek başına,
Gerçeğin sesi duyulmaz orada.
Sessizliğin ağırlığı bir tufan anla,
Cehaletin zinciri sarar ruhunu.

​Perdeler çekilmiş, dünya gizli hayatta,
Gölgeler dans eder duvarlarda.
Yanlışın sesi duyuluyor kulağımda,
Soru sormaya korkar kalbim.

​Cehalet, bir zırh gibi sarar bedenini,
Dışarıdan gelen her ışık, bir düşman olur sanki ?
Bildiklerim, inandıklarım tek gerçeğim hani,
Bilmediklerin ise, sadece birer yalan.

​Korkuyla beslenir, öfkeyle büyür kaderi,
Farklı olan her şeye düşman kesilir derdi,
Herkes aynı olmak zorunda, değilse peki,
En azından gerçeği bil,gör,anla,dinle kendini.

​Oysa dışarıda güneş parlıyor,
Yollar, denizler, renkler çağlıyor.
Her bir adım, yeni bir yolculuk başlıyor.,
Sonsuz bilginin kapısı insan neredesin.

​Korkma, elini uzat, perdeleri arala,
Güneşin ışığına çık geleceği yakala.
Bilgiyle aydınlanan ruhun, için de kalma,
Özgürlüğe kanat çırparak yaşa.