“Bir yiğit ölür, ardından türküsü yürür.”
“Sevda da isyan da aynı mendile siner.”
“Zalim oyun kurar, yiğit destan yazar.”

Kavgalı başın kara karışmış,
Yazık gönlün daralmış Halil’im.
Hürriyet düşleriyle ağlaşmış,
Yazık tahtlar aşılmış Halil’im.

Çökertme yollarında gitgide,
Ezilen ayaklar kelepçede,
Bir yanın kanıyor Gülsüm’ünde,
Yazık ciğerin dağlar Halil’im.

Gelirsen Çökertme’ye duraksar,
Tenine dalgalar vurur, susar,
Birikir tüfekte dünyan yanar,
Yazık bu ateş yakar Halil’im.

Dostlara selam olsun, serpilir,
Söylediğin türkü dile gelir,
Yarınında umutlar yeşerir,
Yazık gecen kararmış Halil’im.

Kızıldır ufuklar, ödü patlar,
Gözlerinden yaş zırh gibi akar,
Mermiler şahlanırken ağalar,
Yazık uzaktan bakar Halil’im.

Gülsüm’ün dudağında hislenir,
Bunlar yetmezmiş gibi direnir,
Unutulmaz, silinmez, dirilir,
Yazık sırf senin ismin Halil’im.

Bitez’in taş yastığı üşütür,
Gamlı dar sokakları ürkütür,
Zalimin kurduğu oyun güçtür,
Yazık karalar bağlar Halil’im.

Karlı dağlar seni saklar, gizler,
Dumanla üstüne sevgi örter,
Yâr kokusu mendiline siner,
Yazık derman kalmadı Halil’im.

Kolcu bastı kapıyı, açamam,
Aşktan kaçmak imkânsız, ne yapsam,
Şu feleğin çarkı döndü Mevla’m,
Yazık ölüm zamansız Halil’im.

Kan ağlıyor Bitez’in Yalısı,
Halil vuruldu, çırpınır yası,
Gülsüm kaldı ardında duası,
Yazık sel olup doldu Halil’im.

Kundurana laflar ahla düştü,
Aklınla karışık kirpik düştü,
Avucuna korlar, kışlar düştü,
Yazık için yanıştı Halil’im.

Canın yandıkça küllerin biter,
Bir efsane olur, çağlar geçer,
Unutan değil, yaşatan yeter,
Yazık hayal oldun sen Halil’im.

Efkârlısın, dertle sazın çalar,
Ellerin titrer, acıyla kokar,
Halil der ki son nefeste yıllar,
Yazık sevdanla gider Halil’im.

Gülsüm durdu, kederiyle yazdı,
“Adınla yürüyen bir isyan”dı,
Bir çift kanat değil, bir destandı,
Yazık hayat yolunda Halil’im.

Hece iner, türkün kalır izde,
Bir hasret büyür her deniz seste,
Halilî yaşar her bir yürekte,
Yazık susmaz ağıtlar Halil’im.

Halil Kumcu
20 Ağustos 2025 / Çarşamba / Ankara